Krijtlandpad Dag 3...

Gisteren nadat wij terug waren in onze B&B, moesten wij echt het zand er af spoelen. Op de hoogvlaktes geselde de wind, onze flink voor de zon ingesmeerde lichamen en voelden wij ons vies en plakkerig. Daarna zijn wij uit gaan eten in Sjommert, een dorpje nog geen 2 kilometer verderop. Voor mij als geoefend wandelaarster geen probleem, maar voor Natalie die nóóit verder komt dan de wandelgangen van ziekenhuis ‘Bernhoven’, geen gesneden koek. Daarom gekozen voor 2 minuten in de auto.

Dit restaurant is een aanrader.

Jullie weten inmiddels wel dat ik graag schrijf, en dat ik Jullie graag mee neem op mijn wandeltochten. Nu ben ik maar vijf dagen op pad, en zit ik vijf dagen lang op eenzelfde adres bij B&B De Wandelgids, een echte aanrader als je het een keer op deze manier wilt doen. Vijf dagen… en heb ik zelfs mijn laptop bij, terwijl ik het meeste toch wel schrijf op mijn smartphone. Dat doe ik als het lukt al onderweg… bloggen gaat altijd door. Er gaat veel tijd inzitten en ik wil zo rond 20:30 uur mijn verhaal gepost hebben. Daarna wil ik mijn hoofd nog leeg kunnen maken, effe ergens anders aan denken. Tijd voor reageren zit er nu even niet in.

Dit is niet onze slaapkamer

Elke dag begint met hetzelfde ritueel… Douchen, spullen bij elkaar zoeken en ontbijten en daarna staat Peter om klokslag 09:00 uur voor de deur om ons weg te brengen naar de startplaats. In Slenaken pikken wij de route weer op en steken het riviertje de Gulp over en slaan rechtsaf. Hier lopen wij langs een restaurant en gaat het over een binnenplaats bij een wit huis. Vanaf hier gaat het weer omhoog over een pad wat gedeeltelijk langs de doorgaande weg loopt…. het gaat gestaag omhoog.

Wij zijn Slenaken nog maar net uit, als drie dames op een bankje ons wat vragen. Zij komen van Noorbeek gelopen en wilden in Slenaken de doorsteek naar Gulpen maken. Die hebben ze gemist… Zij moeten terug naar beneden en wij gaan weer verder naar boven.

Aan het eind van dit pad moeten wij rechtsaf en komen uit bij Restaurant de Smockelaer. Hier liepen in de jaren 50/60 van de vorige eeuw de boter smokkelroutes tussen Nederland en België. Wij gaan niet de grens over maar gaan richting Bosreservaat Teuvenerberg.

Een drietal kilometers gaat het door een prachtig bosgebied. Het heet hier het Bovenste bos en om hier te komen gaat het dan af en toe pittig omhoog, maar mogen wij ook weer omlaag. Een bankje is niet altijd voorhanden, maar dan maken wij dankbaar gebruik van een omgevallen boomstam.

Het is deze ochtend nog wat bewolkt en er staat een windje, daarom houden wij onze vestjes nog maar even aan. In het bos lopen wij ons in het zweet en wil je je vest uit doen, maar als wij dan uit het bos komen en er prachtige vergezichten zijn, dan heeft de wind hier vrij spel, en zijn wij blij dat wij ze toch aangehouden hebben.

Het is nog steeds bewolkt als wij bij de Epener Volmolen aan komen. Jammer dat hij op het moment niet in bedrijf is, want dat is toch altijd weer leuk om te zien. Dan maak ik maar een foto van het snel stromend beekje. Na de molen volgen wij nog even een klein stukje het riviertje de Geul.

Door de aanhoudende droogte zijn sommige boerenland paden erg stoffig. Zo zaten wij even een banaantje te eten toen er weer een landbouwmachine voorbij kwam, en zijn wij meteen met zand gestraald.

Kwamen wij gisteren nog geregeld wandelaars tegen, die met het Krijtlandpad of met een andere wandeling bezig waren… Vandaag zo goed als geen wandelaars… wel heel laag bij de grond autootjes uit Aken, twee Amazones te paard, en een Pipi Langkous type wandelaarster die met de Dutch Mountain Trail bezig was.

Mooie vergezichten hebben wij diverse keren kunnen bewonderen, maar om daar nou een keus uit te maken is wel lastig. Stijgen en dalen en mooie paadjes. Wat is het hier toch mooi, je waant je echt in het buitenland. Wanneer wij het bos achter ons laten hebben wij dit uitzicht.

Jammer is wel dat je diepte op een foto niet echt kunt laten zien, maar het gaat hier echt flink naar beneden.

Tot nu toe waren wij nog niet bij horeca langs gekomen, om te genieten van een kop koffie met Limburgse Vlaai. Echt er langs komen deden wij nu ook niet, want het pad liep er achter door en draaide af het bos in. Toch gingen wij nu bij Restaurant Buitenlust (Vijlen} voor de Limburgse vlaai. Het was lunchtijd en net op dat tijdstip brak de zon door.

Het eindpunt van onze etappe ligt bij de Wilhelminatoren op de Vaalserberg, maar voordat wij daar zijn komen wij bij het Drielandenpunt voorbij. Nog even een selfie bij de vlaggen en dan nog even pittig klimmen naar de toren.

Tot morgen voor Dag 4…