CAMINO DE MADRID... DAG 8 SEGOVIA - Añe 22 + 7,92 km

Het verhaal van gisteren... 

Vanmorgen ben ik bijtijds op want ik ontbijt bij het hotel van Harriet en Marianne, op de Plaza Mayor. Nog even een foto van het Aquaduct en van een mooie schelp op de grond. 

Na een goed ontbijt gaan wij iets voor negenen op weg. Wij komen langs de mooiste plekjes van Segovia, waaronder het kasteel. Nu wij nog met drieën bij elkaar zijn, maken wij bij de eerste Camino schelp die wij tegenkomen een selfie. 

Daarna gaan wij weer verder en volgen de doorgaande weg naar het eerste dorpje Zamarramala, wat 3,2 km verderop ligt. Het is een prachtige weg met een behoorlijke steile klim, dat wordt meteen al zwoegen. 

Meestal ligt mijn tempo iets hoger dan dat van Marianne en loop ik dus voorop. Ik kom dan ook eerder bij een oude kerk... Marianne is zo van de kerkjes en gaat ze bekijken, ik leg ze vast op de foto. Maar ik richt eerst mijn blik terug op Segovia, want dat is prachtig. 

De kerk met twee tekens erin van de 'Kruis ridders' blijkt dicht te zijn, dus gaan wij weer verder. Hier bloeien de klaprozen volop en ik probeer ze goed vast te leggen, want het is vaak één rode gloed zo mooi om te zien. 

Wij klimmen nog wat verder op deze weg en ik kijk nog maar eens achterom, want dat blijft mooi. Ik doe dat telkens weer... eventjes een blik terug, hoe ver zijn wij geklommen en wat is er te zien. Dan loopt Marianne mij weer voorbij, en moet ik weer achter haar aan. Daarom heb ik ook zoveel foto's van haar, aan de achterkant. 

Op de onderste foto zie je dat zij nu met stokken loopt. Gisteren heeft zij in de buidel getast en heeft zij bij Decathlon, nieuwe schoenen en stokken gekocht, en loopt nu als een speer. 

Vandaag komen wij langs een vijftal dorpjes. Vaak zijn ze uitgestorven en je ziet er bijna niemand, en de voorzieningen als ze er al zijn, minimaal. In Zamarramala is niets te beleven, er is wel een kerk maar de mis is al geweest, en nu weer op slot. 

Aan de achterkant verlaten wij het dorp weer, en wandelen nu de weidse 'Meseta' in. Segovia laten wij achter ons, al blijft het met een blik terug, nog heel lang in beeld. De eerste foto die ik maak van de weg die wij gaan is deze foto hieronder. Zie je de drie witte streepjes boven het tunneltje in de verte... daar moeten we naar toe. 

Het golvende weidse en lege landschap van de Meseta vind ik altijd weer heel indrukwekkend. 

De eerste video van vandaag heb ik hier gemaakt, vergeet niet te kijken... 

Marianne heeft in Segovia nieuwe oordopjes gekocht, en zet een luisterboek op. Ik laat haar achter mij zodat zij lekker haar eigen ding kan doen, en ik het mijne. 

Hoewel wij ook naar Los Huertos moeten, houden wij toch rechts aan want wij zitten nu eenmaal op de Camino en die zegt rechts. Het volgende dorpje is Valseca en dat gaan wij  bereiken over deze uitgestrekte paden van fijn grind zand en keien... Mooi hé? 

Maar er is genoeg te kijken met bermen vol met klaprozen, cirkelende roofvogels zwevend op de thermiek, en het door de wind golvend gras... 

En de blik terug op Segovia... 

En dan komt Valseca in beeld, nog wel ver weg maar dan weten wij... Hoera er komt een dorpje aan. 

Hier gaat het nog steeds op en af en de weg is nog lang. Het wordt maar 21 graden vandaag, maar dat is altijd schaduw temperatuur en in de volle zon gaat het toch naar de 30 graden. Maar er staat een briesje zo af en toe, en dan gaat het wel. 

Ik ben erg tevreden met mijn Tilley hat, maar Marianne heeft er een met een iets grotere rand, dat geeft meer voordeel tegen de zon. Maar die is weer zo'n 15 euro duurder dan die van mij. 

Als wij haast in Valseca zijn komen wij weer een klein kerkje tegen, er staat 'Se vende' op maar dat zal wel gelden voor het perceel er naast. Je zou er een mooi onderkomen van kunnen maken voor de Peregrinos. Het kerkje is gesloten... maar we hoeven nog maar een klein stukje verder en dan zij wij bij de kerk van Valseca. 

Links de kerk en in de verte staat Harriet wat te roepen. Marianne gaat naar de kerk, en ik loop rechtdoor richting Harriet... wat raar, ik zie ze nergens meer, dus loop ik maar weer terug naar de kerk. Op het muurtje voor de kerk rust een nogal corpulente Pelgrim, dat brengt de stand al op 11 Pelgrims die onderweg zijn op Camino de Madrid. 

Marianne komt de kerk uit met een heel aardige pastoor, die ons mee neemt naar het Casa Parochial voor twee stempels in ons Pelgrims paspoort. Hij heeft een vijftal parochies onder zijn hoede, en dit zijn de stempels van Valseca en Los Huertos, het dorpje waar wij zo naar toe gaan. 

De pastoor wijst ons nog de weg naar een plaatselijke kiosk waar wij iets kunnen eten en drinken, het is alleen 200 meter verderop en ook nog eens naar beneden. We doen het toch maar, het is immers al half twaalf...

We blijven een klein uurtje zitten en gaan dan verder, dus weer terug naar boven en de pijlen opzoeken van de Camino. 

1

En dan gaat het weer verder over eindeloze wegen... In de verte zie ik de corpulente Pelgrim lopen, alhoewel... het lijkt eerder een gastarbeider uit de buurt. De backpack hangt los over zijn rug, en in zijn ene hand een plastic zak van de supermarkt. Naderhand denk ik... hij is zo fors dat hij zijn rugtas helemaal niet kan vastmaken. 

Ik passeer hem en een kwartier later passeert Marianne hem ook, die er even een praatje mee maakt. Zij vertelt mij dat het een Spaanse Pelgrim is op weg naar Santiago de Compostela, en dit elk jaar doet. Hij slaapt ook in Añe verteld hij. 

De weg naar Los Huertos is lang en ik weet dat er een dorp aan moet komen, alleen ik zie het niet. Dat gebeurde ook bij 'Hontanas' "a little piece of heaven"  op de Camino Francés. Je weet het... maar je ziet het niet, totdat het ineens naar beneden gaat en in een dal het dorpje tevoorschijn komt.

In Los Huertos is niets behalve een kerk met daarop een ooievaarsnest. Ze hebben jongen en er wordt door het ouderpaar afwisselend gevoederd. Wij zien ze hier letterlijk en figuurlijk vliegen, wel mooi om te zien. 

Het volgende dorp is Añe wat 9 km verderop ligt, en waar wij naar toe moeten. Hier komen wij weer in een heel ander gebied, het is meer bebost en ook groener omdat hier het riviertje de Rio Eresma stroomt. 

Hier heb ik weer een videoclip gemaakt... 

Ook hier weer iets wat ooit een kerk is geweest. Het pad loopt richting het populierenbos, ik verheug mij er al op want schaduw is erg welkom nu. Het pad buigt jammer genoeg net voor het bos af naar rechts, en wordt een kilometers lang recht fietspad. 

Hier is het laatste filmpje gemaakt... en dan hoeven wij nog maar 6 km. Aan het eind van dit pad komen wij weer in een open landschap wat weer overgaat in een pijnbomen bos. Marianne die voorop loopt vind een leuk plekje aan de rand van het bos. In de verte cirkelt een ooievaar die zijn nest in een boom heeft. 

Hier vind Harswinning plaats wat bestaat uit het insnijden van de buitenste lagen van een pijnboom met het doel op boomhars te verzamelen.

De schors wordt hierbij over 1/3 deel van de omtrek verwijderd. De boom gaat op dit deel hars produceren dat wordt opgevangen.

Elke boom en dat zijn er honderden die wij zien, heeft wel een of meerdere insnijdingen. Het lijkt mij niet gezond voor de boom. 

De komende dagen wandelen wij nog steeds door dit soort pijnboom bossen, en is het voor onze voeten best zwaar, want het is veelal los zand. 

En dan zijn wij bijna in Añe, en hopen dat wij onderdak hebben voor de Nacht. Het kan niet missen want de schelp en de  pijl naar de Bar, wijst ons in de goede richting. 

Wij kunnen wel lunchen maar er is geen slaapplek, en ze weten ook niet hoe ze een taxi moeten bellen... Oftewel ze hebben geen zin om dat te doen. De enige mogelijkheid die wij hebben is, om nog eens 10 km verder te wandelen. Voor Harriet piece of cake, maar Marianne en ik denken daar heel anders over. 

Marianne belt naar Hostal Avanto om te vragen of ze drie kamers voor ons hebben, en of ze ons eventueel ons op kunnen /willen halen in Añe. Aan de andere kant van de lijn zeggen ze, dat zij niet weten waar dat ligt... Om even aan te geven dat je hier echt in the middle of nowhere zit. 

Er rest ons niets, dan ons weer op weg te begeven, een lijdensweg. Onderweg krijgen we wel in de gaten dat het acht uur gaat worden voordat wij daar eens zullen zijn. 

Alles wat wij nu nog zien voegt niets meer toe, en we zijn niet meer geïnteresseerd. Het is blik op oneindig en doorgaan. Na 7,92 km is mijn pijp leeg en ik zeg tegen Marianne, dat ik de eerste de beste €50,00 euro geef die mij naar de Hostal brengt. 

Wij lopen een boeren gehucht binnen, en bij de eerste boerderij die wij tegen komen, zitten twee mensjes voor hun huis en kijken de wijde wereld in. Marianne knoopt een gesprekje aan, en ik zwaai met mijn vijftig euro. Maar daar wil hij niets van weten, maar brengt ons wel weg. 

De dubbel asser wordt afgekoppeld en wij stappen in. Hij brengt ons weg en vertelt dat in dit dorp maar negen mensen wonen. Het is een hele aardige man... Ja toch!! Na een paar kilometer zien wij Harriet lopen, en vragen of zij ook mee wil rijden. Het is eigenlijk tegen haar principes, want een Pelgrim gaat niet met een auto, taxi of bus... Maar stapt toch in!!! 

Vijf minuten later zijn wij bij het Truckers Hostal Avanto in Santa Maria La Real de Nieva, en Marianne stopt iets in zijn handen. DIK VERDIEND... Ik check in en weet nog dat ik boven ben gekomen en ben op bed ben geploft... en toen ging het licht uit... 

Voor mij is het zo klaar als een klontje... Ik neem morgen een rustdag en ga met de bus naar Coca.