CAMINO DE MADRID... DAG 6 Cercedilla - Valsaín 21 km

Ik geniet van al Jullie reacties, het is hartverwarmend hoe Jullie mee leven, maar het reageren daarop zal even op een laag pitje staan... Ik heb gezien en gehoord dat er weer wat volgers bij zijn gekomen. Welkom hopelijk genieten Jullie er net zoveel van als ik, zoals ik het hier neer pen😊 Alles is naar volle waarheid geschreven. 

Gisteren na aankomst douchen, en dan op bed gaan liggen met de benen omhoog. Ik neem dan ook een handjevol amandelen, zo rust ik een tijdje en ga verder met schrijven. Er was ook een cafetaria bij het hotel, waar ik om 19:00 uur samen met Harriet aan een tafeltje heb gezeten. Warm eten kon niet meer, dus nam ik wat ik nog kon krijgen. 

Nadien stond mijn mond stijf van het zuur van de sardines, en van het zout van de ansjovis. De olijfolie depte ik op met stokbrood... Om 20:00 uur lag ik al weer op bed... rusten is erg belangrijk

De zwaarste etappe vandaag en die gaat oorspronkelijk van Cercedilla naar Segovia, een etappe van 30 km zonder voorzieningen onderweg. Wij splitsen hem, want vandaag doen wij 21 en morgen 13 km. Vannacht slapen wij in Valsaín. Ik zie er letterlijk en figuurlijk tegenop, want vanuit Cercedilla stijgt het 8 kilometer lang alleen maar en gaat het 700 meter omhoog. 

Om half negen hebben wij afgesproken om bij een bakkertje bij het station ons ontbijt te nuttigen, en daarna gaat het toch echt beginnen. Wie heeft mij toch overgehaald om deze zware etappe te gaan wandelen. De eerste 3 km gaan gewoon over de doorgaande weg, het is nog vroeg dus weinig verkeer en wandel ik op de straat en niet op het pad. Het gaat hier tegen de 10% omhoog. 

Als wij 3 km gelopen hebben komen wij het grondstation van de Fuenfría, de berg van 1750 m waar wij naar toe moeten. Hier krijgen wij een stempel in ons Pelgrims paspoort, en Harriet heeft hier op ons gewacht, want zij had voor ons een paar yoghurtje's gekocht. Lekker koel en ik eet het meteen op. 

Vanaf dit punt gaat het echt beginnen, de eerste kilometer nog over een gewoon stijgend pad. Maar mooi hier en wat is het heerlijk koel, dat mag voor mij de hele dag zo wel blijven. Wij volgen de gele pijlen maar de bewegwijzering mag nog wel wat duidelijker vinden wij. 

En dan komen wij bij de Romeinse weg zoals die 2000 jaar geleden door de Romeinen is aangelegd. Toen konden er boerenkarren en strijdwagens over heen rijden, maar sindsdien heeft de weg heel wat geleden, door het vele zand wat er tussenuit is gespoeld. Hier stuur je nog geen ezel overheen, maar wij doen het toch maar. 

Op dit punt heb ik weer gevlogt, dus niet vergeten om naar de video te kijken. 

Het begin is goed geplaveid, en kan je nog fatsoenlijk wandelen zonder je nek te breken, maar na 4 km op de teller wordt het wegdek beduidend slechter... Marianne heeft geen stokken en heeft het best zwaar om tussen de stenen door te laveren. 

Wij komen hoger en hoger, en worden regelmatig ingehaald door groepjes Spanjaarden die alleen een dag rugzakje dragen. Ze vliegen ons voorbij maar wij hebben ons eigen tempo. Marianne en ik hebben besloten om binnen schootsafstand te blijven, zo houden wij elkaar in de gaten. 

Ook vandaag zijn er Pelgrims onderweg, die wij nog niet eerder gespot hebben, en zijn het er inmiddels 10. En wij zien de twee Franse Pelgrims die in Colmenar de Viejo zonder boe of bah te zeggen, ons passeerden. Vandaag hebben ze al een woordje geleerd... Hola, wat wil zeggen "Hallo". 

Dit is echt het zwaarste wat ik ooit meegemaakt heb, en de foto's zeggen daar genoeg over. Wij splitsen deze etappe en doen maar 20,5 km vandaag. Ik moet er niet aan denken dat wij de volledige van 30 km zouden doen.Er zijn geen voorzieningen dus je moet door. 

Ook op dit punt heb ik weer gevlogt, dus niet vergeten om naar de video te kijken. 

Het ruikt ook zo heerlijk met van alles wat er in bloei staat, maar vooral de gele brem die zo heerlijk geurt. Mijn reukvermogen is niet zo best, maar dit ruik ik dan weer wel. 

Ik word ingehaald door een jong Spaans hippie stel die mij met een "Buen Camino" wensen. Hand in hand lopen zij mij voorbij luisterend 'Good  Day sunshine... heel toepasselijk.  Ogenschijnlijk is het voor hun een fluitje van een cent. Maar er is wel een leeftijd verschil van zo'n 50 jaar. Mij kost het iets meer moeite hier. 

Marianne is net een klein diesseltje en gaat maar door. Knap hoor zo zonder stokken... Ik loop telkens een 100 meter en moet dan even op adem komen. Ik probeer mijn hartslag op te nemen, maar zo snel kan ik niet tellen. Wandelen is gezond zeggen ze dan. 

Het is nog maar een klein stukje zie ik op Komoot. Voor Marianne (foto hierboven) is het zelfs nog maar 30 meter en alleen nog maar een zandpad. Net dat laatste stukje is verraderlijk, omdat er geen keien zijn om mijn stokken in af te zetten. Ik slip dan ook weg maar weet mijn evenwicht te bewaren. 

En dan zijn wij wij boven!! We did it!! En geven elkaar een dikke knuffel, dat hebben wij wel verdiend. Het hippie stelletje laten wij deze foto maken. 

Wij doen net of wij er al zijn, maar hebben nu pas 8 km gewandeld. Wij moeten er nog twaalf, en het gaat nu alleen nog maar naar beneden. En nog steeds over die Romeinse weg, al zijn hier de keien niet meer zo groot. 

Er is lekker veel schaduw zo in het bos en daar genieten we van. Het is dorstig weer en Marianne is al op rantsoen gezet... zelf heb ik 2 liter bij, maar dit is vandaag niet genoeg.

Gelukkig komen wij onderweg een natuurlijke bron met heerlijk koel water tegen, waar wij onze flessen weer kunnen vullen. 

Hier maken wij een korte pauze en ik pak wat van mijn noodrantsoen, een fuet worst met hazelnoot meegenomen van thuis. En ik had nog een halve bocadillo. Maar als ik vermoeid ben heb ik het liefste fruit, dat glijd wat beter dan dat droog brood. Maar gisteren waren de winkels al dicht toen wij in Cercedilla aankwamen, en hadden wij niets voor vandaag. 

Het grootste gedeelte vandaag hebben wij in de schaduw kunnen lopen, en was het met 18 graden heel aangenaam. Bij de bovenste foto's kwamen wij het bos uit en was er die koperen ploert er weer. 

Op een gegeven moment slaan wij rechtsaf, en verlaten de weg naar Segovia, want wij hebben gesplitst en moeten naar het boerendorp Valsaín. Het is nog zo'n 3 km over de weg, maar het gaat met een 10% naar beneden, en in de volle zon. Mijn voeten kunnen daar niet tegen, en voel dat ik een blaar heb. 

Voor mij zijn het 3 verschrikkelijke kilometers maar dan zijn wij er er dan toch. Als wij volgens Komoot nog 200 meter moeten naar ons hotel, komen wij langs een restaurant, en besluiten om eerst wat te eten. Eerst de schoenen uit... dat scheelt want dan kun je weer lachen. 

Harriet was er natuurlijk al en maakte de bovenste foto, en ik van haar de onderste

Marianne en ik bestellen allebei een pasta gerecht, dat hebben we nodig om op krachten te komen. 

Zitten er fouten in mijn verhaal... Laat ze maar mooi zitten, want ik ben er nu klaar mee. 

Tot morgen😊