CAMINO DE MADRID... DAG 5 Manzanares el Real - Cercedilla 21,5 km

Ooievaars... hier nestelen ze overal, op kerktorens en dan op elke hoek wel een nest, maar ook in bomen. Wij zijn ook nog even naar het kasteel gewandeld, niet open maar toch even op de foto gezet.

Het is druk in het dorp en er is al een podium gebouwd, want morgen (vandaag) is het 1 mei en dat is een feestdag in Spanje. Nog even wat gegeten, en dat was 'Secreto con salsa de Peras y Gorgonzola', een echt Pelgrimsmenu van varkensnek met een saus van peren en gorgonzola. Daarbij een zoete aardappel mouse/puree. 

Het afzien van gisteren wordt dan ook goed beloond... Harriet verteld nog even dat het na Colmenar de Viejo een prachtig stuk was, wat Marianne en ik gemist hebben over oude Romeinse wegen... Maar dat willen wij helemaal niet weten (grapje). 

Vandaag 1 mei gaan wij weer verder, want dat oude Romeinse pad is nog lang niet af... Ik heb goed geslapen, en om 07:00 uur worden wij gewekt door de vogeltjes. Het ontbijt staat al klaar... en zo gaan Marianne en ik al voor achten op pad. Harriet haalt ons wel in. 

Vandaag schijnt het wat koeler te zijn, maar als ie schijnt op de plekken waar je geen schaduw hebt is het toch afzien. Maar zo vroeg op de ochtend is het met 10 graden Celsius, echt aangenaam. Eerst moeten we de route weer op pikken, en als wij Manzanares el Real dan achter ons hebben gelaten is het prachtig wandelen. 

Gisteren hebben wij tijdens onze tocht van 12 km maar 190 meter geklommen.  Vandaag zijn het 510 meters omhoog, naar de voet van de Fuenfría, de hoogste berg van alle Camino's die ons morgen wacht. 

Eerst volgen wij nog een doorgaande weg, om dan linksaf een Nationaal park in te wandelen... En meteen gaat het omhoog, maar wat een mooi landschap met de vogeltjes die er op los fluiten. Ook zien wij vogels met een blauwe staart, en die herken ik want het is een 'ekster soort'. 

De etappe is 21 km en wij doen er 3x 7, want er zijn twee dorpjes, die precies op 7 en 14 km liggen. Wat is nou zeven kilometer... fluitje van een cent toch op het vlakke. Hier Is dat niet het geval want het pad loopt gestaag omhoog, maar het gaat lekker en dan ben ik net een diesel zegt Marianne. Blik op oneindig en het verstand op nul, dat heeft mij al ver gebracht, al was daar gisteren niets van te merken. 

In de verte doemt een klein kapelletje op, met een grote picknick plek er voor. Gisteren liep ik te lang door en dat heeft mij misschien wel opgebroken. Ik besluit het kapelletje te fotograferen, en daarna een korte pauze te nemen. Marianne loopt lekker door, die is niet zo van het stoppen terwijl ik regelmatig van een schaduwplekje probeer te genieten en dan wat water drink. 

Het kapelletje is dicht dus krijgt de heilige 'San Isidro Labrador' geen bezoek van mij. Ik vind een heerlijk plekje in de schaduw en de granieten bank voelt heerlijk koel aan. En dan gaat het weer verder, en weer omhoog. En na een haarspeld nog eens een keer steil omhoog.

Het is maar een paadje van 70 meter lengte, die uit komt bij de doorgaande weg die ons het dorpje in leid.

En nog steeds gaat het omhoog richting de Calle Mayor waar beslist een bar open zal zijn. In de verte zie ik Marianne al lopen en heb haar bijna ingehaald. En dan moeten wij links een straatje in, en daar is de bar die wij zoeken. Het terras ligt in de volle zon, een ideale plek voor Marianne die nog steeds niet hersteld is van de griep. 

Ik zoek daarintegen de schaduw, en bestel een cafe Americano en een cola en een tostado y tomate. En de schoenen gaan uit, dat vind ik nog het allerbelangrijkst. Even zitten en wat eten, daarna kunnen wij weer door.

De Camino Madrid wordt drukker, ik heb het je gezegd. Vandaag drie Fransen die uitermate vriendelijk waren en waar je ook nog eens mee kon praten. Ook zij sloten aan op het terras, en er kwam nog een Spaanse Peregrino. Met gisteren er bij toch al acht Pelgrims gezien op weg naar... 

Net voor wij verder willen gaan, komt Harriet aan lopen. Zij heeft ons al ingehaald maar dat is niet zo gek, want die vliegt met een tempo van 6,0 km/u over het pad. Het is een tempo waar ik niet aan kan tippen en wat ik ook niet wil. 

Na het dorp een slingerend pad langs de doorgaande weg, en nog steeds omhoog. Een prachtig paadje met links en rechts bloeiende lavendel die het bij ons thuis nooit doet. Het is zo mooi dat ik besluit te gaan vloggen. Dat valt niet mee, want je moet filmen, praten en dat alles ook nog met je stokken onder de arm. Het resultaat is nog niet eens zo slecht. Ik zal het hier bij de video's proberen te plaatsen. 

En ook hier kom je dan weer een mountainbiker tegen, want dit zijn natuurlijk de allermooiste paden om over te fietsen. 

Het gaat best lekker vandaag, er staat een licht briesje en er zijn regelmatig schaduwrijke plekken. 'Kreun' heeft nog steeds last van zijn enkel, maar zolang zijn vriendinnetje 'Ibu' er niet aan te pas hoeft te komen, zijn wij tevreden. 

Harriet heeft ons al ingehaald op het moment dat Marianne en ik staan te kijken welke pijl dat wij moeten volgen. Harriet stapt vastberaden rechtdoor en wij er achteraan, al snel is zij uit het zicht verdwenen.

Maar O wat is het mooi hier met die grote rotsen. De bovenste rots op de onderste foto lijkt wel een aambeeld

Het pad kruist voor de zoveelste keer de carratera, voor de vangrail linksaf om dan een eind verderop over te kunnen steken, en dan gaat het weer omhoog en mijn Komoot App geeft gemiddeld 15 % aan. 

Het is de laatste steile hobbel die wij moeten nemen, het is echt klauteren maar dan zijn wij toch al op 1350 meter. 

Boven wacht er een mooi pad en het is hier redelijk vlak vergeleken met wat wij net gedaan hebben. Marianne loopt door op het moment dat ik een grote boodschap moet doen. Ik zal ze ook niet meer terug zien dan net voor het plaatsje Cercedilla waar wij vandaag zullen overnachten. 

Want zij liep dus voor mij uit, en dan ga je er van uit dat dit ook werkelijk zo is. Bleek dat helemaal niet het geval te zijn, want zij is 30 minuten rechtdoor gelopen, op een plek waar zij linksaf moest. 

Zij belt mij op om te vertellen dat zij verkeerd zit, waarop ik zeg dat zij dan terug moet lopen om het juiste pad te nemen. En ik beloof op haar te wachten in de veronderstelling, dat zij dan het goede pad neemt om bij mij voorbij te komen. 

Ik vlei mij neer en ga er vanuit dat het  zeker wel drie kwartier gaat duren. Ik vind het prima, kan zo al lekker wat rusten en al wat foto's uploaden naar Reislogger. Na drie kwartier toch maar eens gebeld waar ze bleef... blijkt zij al bijna in Cercedilla te zijn en ik weer achter haar zit. Kortom, je maakt zo wat mee als je onderweg bent. 

Ik moet nog 2 km als ik een appje van Marianne krijg, dat zij op mij wacht bij het eerste barretje wat ik tegen kom. We drinken wat en gaan daarna op pad voor het laatste stukje. 

Om bij mijn hotel te komen moet ik nog het hele stadje door want Harriet en ik zitten in hetzelfde hotel. Marianne heeft in het dorp een plek gevonden. Zitten best ver uit elkaar, dus zien wij elkaar pas morgenochtend weer. 

Ik ben om 16:30 uur bij mijn hotel... Harriet twee uurtjes eerder. 

Tot morgen voor de zwaarste etappe, er zijn er die hem overslaan!! 

Ps, vergeet niet de video te kijken 😊