CAMINO DE MADRID... DAG 15 Medina de Rioseco - Tamariz de Campos 12 KM

Het begint ergens op te lijken, want over zo'n 70 km is het avontuur van de Camino de Madrid voorbij. In Sahagún neem ik van mijn Samen en toch apart Camino maatjes afscheid. Daarna ga ik alleen verder over de Camino Francés naar Ponferrada. 

Omdat het maar een korte etappe is, ontbijten wij zo rond negen uur bij een barretje dicht bij mijn hotel. Omdat ik toch even op Marianne moet wachten, loop ik haar maar vast tegemoet. 

Ik fotografeer maar meteen de huizen die allemaal op pilaren staan, soms nog vaak op de oude stenen pilaar, en soms zijn ze vervangen door die van hout. 

Het ontbijt in Spanje stelt nooit zo heel erg veel voor. Vaak is het een tostado, geroosterd brood met olie, maar vooral heel veel zoetigheid, zoals vanmorgen een pudding broodje en een gesuikerde croissant. Ik bestelde een cafe Americano, maar er stond ook op het bord 'carajillo'. Dat stond mij eigenlijk veel beter aan... Maar ja, we moesten nog op pad en dan al alcohol in je koffie. Laat ik maar verstandig zijn.... Wat wij wel mee nemen is een vegetarisch bladerdeeg flapje, lekker voor onderweg. 

Daarna gaan wij nog even naar de supermarkt voor wat eten, want wij overnachten in een Albergue de Peregrinos, en dan moet je maar afwachten wat er is. Soep in een pakje, ciabatta, yoghurt, kaas, ham, chorizo, cola, bananen en een of ander gezondheids drankje voor Marianne. 

Je kan wel van alles kopen maar je moet het allemaal mee slepen. 

Om 09:35 uur gaan wij weer op pad voor een wandeling die grotendeels langs het Canal de Castilla loopt. Het begint voor ons in Medina de Rioseco, en dan volgen wij het Kanaal. 

Wij volgen een gedeelte van het 200 km lange kanaal. In 2019 liep ik bij Fromista ook al langs dit kanaal en kon je je zelfs met een boot laten vervoeren. Natuurlijk deed ik dat niet. Er ligt wel een boot aangemeerd, maar die maakt geen aanstalten om te gaan varen. 

Nu zou het welkom zijn geweest, want ik kan maar niet in een goed ritme komen. Het loopt niet... zoals ze wel eens zeggen en ik kan zelfs Marianne bij houden, en dat wil wat zeggen. 

De foto's zijn veelal hetzelfde, en in vroeger tijden en dan hebben wij het over eind 18e eeuw, werden de schuiten hier vooruit getrokken door een trekpaard. Regelmatig komen wij dan ook een bord tegen uit vroeger tijden, met daarop een zwart/wit foto. Je zou dan toch een heerlijk bankje verwachten, maar er is niets van dit alles. 

Hier heb ik een filmpje gemaakt... Maar het uploaden wil niet lukken, dus dat komt later. 

Omdat wij niet echt kunnen zitten, lopen wij verder totdat wij bij een soort van huisje komen. Hier staan een viertal boomstronken waarop wij plaats kunnen nemen. Even de schoenen uit en het bladerdeeg flapje eten wat wij in het barretje gekocht hebben. 

Wij lopen door tot sluis nummer 7, en hebben dan al een 9 km gelopen. Vanaf hier laten wij het kanaal achter ons, en dat is jammer want hier liepen wij beschut tegen de zon, en soms ook tegen de harde wind die over het land komt aan razen. 

Hier staat dan eindelijk dat bankje waar ik naar verlang. Gewoon even zitten en mijn schoenen los... Een paar kilometer terug heb ik al een pijnstiller genomen, want mijn 'Kreun voet' steekt enorm. Daarna gaat het wel weer. Het is maar goed dat Marianne mijn steun en toeverlaat is, anders was ik misschien al afgehaakt en dat doe ik toch niet gauw. Ik leef toe naar Sahagún en León waar ik telkens een rustdag heb. 

Als wij weer verder gaan lopen wij over een brug, en komen bij een splitsing die ons naar Tamariz de Campos leid. Nog een 3,5 km en dan zijn wij bij de herberg. Harriet heeft gebeld, dus ze weten dat wij er aan komen. 

We weten na deze splitsing meteen weer waar wij zijn, want de paden zijn weer kaarsrecht en je kunt weer de wijde wereld in kijken. Wij zien in de verte het dorp liggen waar wij naar toe moeten. 

Marianne wordt vandaag regelmatig gebeld en moet dan opnemen. Zij heeft vakantie lieve mensen, en dan moet je haar niet lastig vallen (mijn woorden). 

Langzaam maar zeker komt het dorp  dichterbij, met de twee torens die boven het dorp uit steken. Als wij er haast zijn zie ik dat de ene toren een ruïne is, en bovenin zit een ooievaar. Blijft mooi om te zien waar zij zich overal nestelen. 

Marianne en ik hebben nog geen selfie gemaakt vandaag. Dus proberen wij het met de klepperende ooievaars achter ons. 

Nog een paar stoffige straten door, en dan is het ineens een dorpje wat begint te leven ook al zien wij geen kiep. Op naar de Bar of de Albergue. Het is maar net wat wij het eerste tegen komen. Bij de foto hieronder de Bar...  Harriet is er al maar verders niemand. Marianne gaat bellen... over een uur komt er iemand om ons in te schrijven. 

Ik doe mijn schoenen uit, leg mijn backpack op de bank, en gebruik die als ruggensteun.

Zo kan ik het wel even volhouden, toch doe ik voor het eerst mijn windstopper aan. Ik vermoed dat ik hem de komende dagen overdag ook nodig zal hebben. Op deze vlaktes heeft de wind vrij spel en de temperatuur is nu 18 graden windkracht 4. 

Ivan is de jonge man die de bar open maakt, en die ons inschrijft.Harriet vraagt of wij iets kunnen eten, en hij gaat pasta voor ons maken en daarbij nog een heerlijke salade. Hij beloofd dat het over 15 minuten klaar is. 

Maar hij brengt ons eerst naar ons onderkomen in de kerk. Dit is het helemaal, dit hoort bij een Pelgrim. Harriet heeft gezegt dat wij met twee personen kwamen, dus is er niet op meer gerekend. Maar geen nood... er wordt een matras naar boven gesjouwd. 

Beneden een stapelbed. Harriet was het eerst dus die heeft eerste keus, kiest voor beneden... Logisch toch. Blijft over, boven in het stapelbed of op zolder. Ik kies voor de zolder. Vannacht neem ik er nog maar een deken bij. 

Daarna gaan wij met ons drieën lekker lunchen in de bar van Tamariz de Campos. Alle lof voor Ivan en zijn vrouw, en de wijn vloeit rijkelijk. Echt een Konings Maal. 

Daarna bestellen wij nog koffie, en ik bestel een Carajillo waar ik vanmorgen ook al zo'n zin in had. De brandy fles blijft in de nabijheid mocht er nog wat bij moeten. 

Het is een gezellige boel, en speciaal voor ons is er morgenochtend om 08:00 uur ook nog eens een ontbijtje voor ons, in een dorp waar niets te krijgen is. Wij boffen toch maar met die Ivan. 

Verder kunnen wij hier maar weinig, als wat rond hangen en een plekje zoeken uit de wind. 

Ik was eigenlijk al klaar met mijn blog, maar Marianne wilde nog een blokje om in een gat waar niets te doen is, en ik maakte een mooie foto die ik nog wil delen. 

Mochten er fouten in mijn blog zitten... Vergeef het mij. 

Tot morgen voor Dag 16...