CAMINO DE MADRID... DAG 10 Coca - Alcazarén 24,km

Vandaag verlaten we de provincie Segovia om die van Valladolid binnen te gaan, maar de landschappen zullen een voortzetting zijn van die van gisteren, met uitgestrekte dennenbossen en fijne zandpaden. We zullen door de ravijnen reizen die eeuwenlang werden gebruikt door herders die kuddes transhumant vee dreven, en ook door bemanningen van Galicische dagloners op hun jaarlijkse manier om te oogsten in de velden van Castilla. Na Villeguillo, de enige tussenstad op de etappe, wacht ons 17 km zonder enige bevolking of service tot we Alcazarén bereiken.

Het bovenstaande is wat ik in de 'Gronze.com' app lees. Elke dag kijk ik hier wel even op om te kijken wat mij te wachten staat. 

Marianne die vannacht in de Albergue heeft overnacht, zit op de trap en bij de ingang van ons appartement, te ontbijten als ik om 08:15 uur op pad wil gaan. We kunnen meteen op pad, want ik heb in ons appartement al ontbeten. 

Via een paar achteraf straatjes verlaten wij Coca, en komen langs een toren waarvan ik vermoed dat het een kerktoren is. Het wordt als een attractie aangeprezen, maar het is niets bijzonders en je kan er niet in. 

De onderste foto is van een ommuurde kerkhof, maar zo van veraf lijkt het een haciënda. 

Even later dalen wij af het bos in, daarna wacht ons een stevige klim. Het voelt aan als een kuitenbijtertje, na een dag nietsdoen. Het is 10 graden vanmorgen en ik vind het heerlijk wandelen zo. Ik draag nog steeds mijn lange wandelbroek en dat bevalt prima. Ik denk wel dat ik er inmiddels soep van kan koken. Dus zo gauw er een wasmachine op ons pad komt gaat ie er in. 

Ik zeg het met foto's vandaag, en vergeet ook de twee video filmpjes niet die ik gemaakt heb. 

Het eerste gedeelte gaat nog door het bos, maar dan gaat het kilometers lang over eenzame stoffige paden totdat wij in het enige dorpje Villeguillo aankomen. 

Links en rechts is het allemaal land en tuinbouw, en de besproeiing maakt overuren. In het dorpje Villeguillo na 7 km maken wij een pauze en ik bestel een café Americano, een stuk tortilla die nog heerlijk warm is en als toetje een cola, en dan gaan wij weer verder, want er wachten ons nog 18 kilometers op ons. 

Een groot gedeelte vandaag gaat door een pijnbomen bos, kilometers en kilometers lang en door het losse zand. Dan weer loop ik in het midden, dan weer links en dan weer rechts, op zoek naar een beetje harde ondergrond. 

Wij komen bij de carratera en de gele pijl wijst naar rechts, om dan 250 meter langs de weg te lopen. Maar zoals ik al eerder dacht zijn die meters een stuk langer dan bij ons. Want deze 250 meter duren wel heel erg lang... 

En dan komen wij aan in Alcazarén waar wij slapen in een Albergue de Peregrinos. Even de sleutel halen in de bar en in laten schrijven. Harriet en Marianne gaan lunchen, maar ik wil een ding en dat is mijn schoenen uit. Ik heb vandaag veel last gehad aan mijn 'Kreun voet'. Ik pak niet gauw een pijnstiller maar nu was het nodig. 

Dus gauw naar de Albergue  en schoenen uit. Er staan 4 stapelbedden en de onderste zijn bezet, er rest mij niets anders dan een bovenbed uit te kiezen. Ik heb er een hekel aan maar je doet er niets aan. Ook doe ik gauw even de was nu de zon nog schijnt. 

Daarna ga ik terug naar de bar om wat te eten, en dat ziet er goed uit en het smaakt ook nog eens heerlijk. Op de salade zat een héél potje of misschien wel twee potjes ansjovis op. Ik vind het heerlijk en ik denk dat de verloren zouten van de wandeling weer aardig zijn aangevuld. 

Note: Ik was met dit verslag bezig toen ik lag te rusten... en ik in slaap viel en per ongeluk op publiceren drukte...Het was al gebeurt voor ik er erg in had. Daarom maar aanvullingen gemaakt en nu is het echt klaar.