Marskramerpad Dag 10 - 19 augustus. Kootwijk - Veenhuizerveld 17.5 km

Elke dag is het Walk, Eat, Sleep, Repeat...  en ook elke ochtend hetzelfde ritueel, maar vandaag onderwerp ik mijn inmiddels weer droge schoenen aan een inspectie beurt. Ik heb ze vorig jaar gekocht en heb er inmiddels al bijna 1500 kilometers mee gewandeld. Er zijn schoenen die maar 1000 kilometer meegaan, en bij een ander tik je de 2500 aan. 

Ik zie aan mijn linkse schoen bij de zool toch wel iets van een scheur. Aan de rechterkant een duidelijke scheur. 

In Amersfoort komen wij zowat aan Bever voorbij, dus daar maar eens kijken of ze iets voor mij kunnen betekenen. Om 08:20 uur wordt er ons een karig ontbijtje gebracht, bij de Vrienden op de Fiets zou je dat verwachten, maar vaak is dat veel beter dan dit. En dat voor een B&B waar wij toch €95,00 voor moeten neertellen, en ze geen eens een wastafel hebben en je aan het aanrecht je tanden moet poetsen 🤔

Als wij op pad gaan begrijpen Wanda (wandelapp) en ik elkaar niet, welke kant wij op moeten. Daar komt Tilly met haar Maps.me nog bij. Maar we komen er uit door een stukje te lopen, en kijken wat het pijltje aan geeft. 

Het gaat de eerste uren over dezelfde soort paden tien in een dozijn. En dat zijn bijna onbegaanbare weggetjes van los zand door het bos. 

Maar dan komen wij vanuit het bos op de heide van Boswachterij Kootwijk. Wat is het hier prachtig, wij volgen dan ook de gewijzigde route... een smal pad over de hei, en wij blijven maar foto's maken. Een zonnetje er bij was mooier geweest, maar ik ben al blij dat het droog is. 

Ook hier maken wij weer een omtrekkende beweging over deze heide. In de verte ziet Tilly wat zwarte schaduwen waarvan zij denkt dat het Schotse Hooglanders zijn. Dat zou mooi zijn want ander wild zijn wij nog niet tegengekomen. Wel veel sporen van reeën en wilde zwijnen, en net bij de picknicktafel veel sporen van een schaapskudde. 

Dichterbij gekomen blijken het geen runderen te zijn, maar vier bijenkorven👀 dat is toch wel pech hebben. Wij komen in de buurt van Stroe en Tilly heeft gezien dat er een restaurant om half twaalf open gaat, en dat is het bijna. 

Ik zie bij een groot mengvoederbedrijf een spiegel staan, en meteen groeit bij mij het idee om daar een selfie te maken, en zo geschiedde. Toch weer leuk en ook apart. 

Op dat moment komt er een oma met kleindochter langs gefietst, waarop kleindochter vraagt, "Oma wat zijn die mensen aan het doen?“ Waarop Oma zegt, "die zijn aan het langlaufen."

Om precies half twaalf zijn wij bij het restaurant en zij zijn net aan het openen. Wij gebruiken hier maar meteen onze lunch. Terwijl wij daar zitten ziet Tilly een jonge vrouw voorbijkomen, die ook bij dit restaurant een pauze wil maken. 

Gisteren waren wij haar ook twee keer tegengekomen, en hadden toen met haar een praatje gemaakt. Zij liep ook het Marskramerpad maar deed daar 4 jaar over. En ze vertelde dat zij, net als Tilly en ik... ook naar Santiago de Compostela is gelopen. 

Dat schept meteen een band, dus toen wij haar daar zagen nodigden wij haar uit om bij ons te komen zitten. Zij heette Lydia en bestelde een Latte en wij onze Lunch. Camino lopers / pelgrims delen hun ervaringen en zodoende was er genoeg gespreksstof. 

Nadat zij haar Latte op had, namen wij afscheid van Lydia. Zij ging afrekenen en vertrok. Wij hadden geen haast maar toen wij daar haast een uur gezeten hadden, was het ook tijd om te gaan. Ik ging afrekenen, en daar bleek dat Lydia voor ons had afgerekend. Wablief?? 

Ja zij had voor ons afgerekend, Wat lief van haar en wij konden haar niet eens bedanken. Zo zie je maar dat de Heilige Jacobus altijd goed voor de Pelgrims zorgt. 

Aan de noordkant lopen wij Stroe weer uit en maken hier en daar een foto, zoals bij de gladiolen die ik nu al twee jaar gemist heb met de 4Daagse.

Of een foto van een pop op een bankje met een behoorlijke haan er achter. Je moet toch wat als de weg eindeloos is. 

En als wij dan afslaan zijn het diezelfde van tien in een dozijn, en ploeteren wij voort. Op zo'n pad zoek je de beste plek uit en soms is dat aan de linker kant... en dan zie ik dat het aan de rechterkant beter is, en ga ik rechts verder. Op hetzelfde moment beslist Tilly dat vaak ook te doen, teamwork dus. 

Af en toe kijken wij op onze wandelapp waar de route loopt. En dan zie ik dat het GPX bestand een rare Kronkel maakt, waarvan ik denk... Nergens voor nodig, en zo slaan wij die rare kronkel van de wit/rode bordjes mooi over.  

In mijn achterhoofd heb ik de gedachte, dat als wij zo lopen, wij misschien Lydia weer kunnen inhalen... en verhip, het lukt. Want op het moment dat die rare kronkel en mijn bedachte route bij elkaar komen, staat Lydia daar. Bijzonder of niet dan... en dat zijn van die momenten die ook op de Camino gebeuren. 

Zij had ons met die wandelstokken zien lopen, en dacht dit best wel wel eens handig kon zijn. En zo stond zij met een staf van een gevonden tak op ons te wachten. Een echte pelgrim dus... Tilly gaf haar een gehaakt Hartje, als dank dat zij voor ons betaald had. En wij vroegen iemand of die een foto van ons drieën wilde maken. 

Daarna wisselden wij nog het e.e.a. uit en namen wij afscheid van elkaar. Zij ging verder en wij namen daar bij de picknicktafel onze pauze. 

Na deze stop gaan wij weer verder en gaan over Landgoed Klein Boeschoten.

Wij gaan even door het bos en komen dan uit een lang fietspad, parallel aan een karrespoor. Fietsers zien wij nauwelijks, maar paarden des te meer. 

Als wij nog 2 kilometer te gaan hebben  begint het weer te regenen. Regenjas maar weer aan en gauw naar ons Vrienden op de Fiets adres. Daar worden wij hartelijk ontvangen door Esther en Marco. Vanavond hoeven wij de deur niet meer uit want Marco kookt voor ons €7,50 pp

Dit Blog kwam met moeite tot stand... heel slechte WiFi en amper 4G

Tot morgen voor Dag 11😊