CAMINO DE MADRID... DAG 13 Simancas - Peñaflor de Hornija 22 km

Het blijft warm en daarom gaan Marianne en ik, als het een etappe is die langer is dan 20 km, vroeg op pad. Harriet wil graag koffie voordat zij op weg gaat, maar de barretjes gaan op de Camino de Madrid niet zo vroeg open. 

Nu loopt zij een stuk sneller dan wij tweetjes, dus ik verwacht dat zij ons nog wel in gaat halen. 

Het krieken van de dag is het mooiste tijdstip om op weg te gaan. De stad ontwaakt en zo laten wij het stadje achter ons, en dat begint meteen met een klim.

Ik had verwacht dat het nu wel wat vlakker zou worden, maar nee hoor dit is nog een flinke kuitenbijter. Maar als wij dan boven zijn ontvouwt zich een prachtig schilderij... wat maar blijft ontvouwen. 

Het is vandaag een etappe met een tweetal dorpjes onderweg, en telkens zitten daar een zevental kilometers tussen, dus dat is mooi verdeeld. 

Hier komen wij pas echt op de 'Meseta', over het algemeen vlak en nog eens vlak. Kom je in de buurt van een dorp, dat ligt dat vaak op een heuvel of in een dal, dus klimmen moet je sowieso. 

Hier liggen links en rechts enorme graanvelden zo ver als je kijken kan, en wij lopen op een grind/kiezel/zand/puin pad er tussendoor. Echt gemakkelijk is dat niet. Als wij zo'n uur gelopen hebben, zien wij zowaar een bankje. 

Hier nemen wij een korte pauze. Ik heb vanmorgen twee madeleines naar binnen geschoven, en dat was mijn enige ontbijt. Nu haal ik een bagel tevoorschijn, smeer daar wat tonijn op en eet dat heerlijk op. 

En dan gaat het op naar het 1e dorpje Ciguñuela, waar wij op zoek gaan naar een barretje. Het is een dorp van niks maar er zijn wel twee barretjes, waarvan er een open is. Ik bestel een Americano en neem een heerlijke punt tortilla die nog lekker warm is, zo vers... 

Voordat wij weer aanstalten maken om naar het volgende dorp te wandelen, brengen wij een bezoek aan de kerk. Daarvoor moeten wij een flinke trap op, maar tevergeefs want hij is gesloten, zoals de meeste kerken op onze route. 

Regelmatig komen wij een ijzeren sculptuur tegen met een afbeelding van een Pelgrim. Volgens mij is het gewoon ijzer, maar Harriet is er van overtuigd dat het 'corten' staal is. Ik vind ze in ieder geval mooi, hier wordt ten minste aan ons Pelgrims gedacht. 

Er leiden veel wegen naar Rome, maar hier is maar een weg die naar Sahagún leid. En of hier in vroeger tijden de Pelgrims naar Santiago de Compostela liepen weet ik niet, maar wij moeten er over heen om in Santiago aan te komen. 

Marianne loopt tot Sahagún, en Harriet tot aan Leôn, ik ga nog verder tot aan Ponferrada. Althans dat is de planning, maar zoals het nu gaat met mijn enkel zou ik zomaar de pijp aan Maarten kunnen geven. Ik wacht het even af... 

Want morgen wacht ons nog een etappe van 24 km, daarna zijn ze allemaal een stuk korter dan vandaag. En ik neem nog twee rustdagen, eentje in Sahagún en een in León. 

Jullie merken inmiddels wel dat ik veelvuldig met Marianne op trek. Dat is niet zo verwonderlijk want wij slepen elkaar op moeilijke momenten er doorheen. Wij hebben het zelfde tempo en zijn altijd in elkaars nabijheid. 

En zeker op deze eenzame wegen waar wij nu beland zijn, is een strijdmakker nodig om deze klus te klaren. 

Niets ten nadele van Harriet maar haar tempo ligt voor mij te hoog, en dan zou ik de hele dag alleen lopen. Vandaag ben ik maar een fietser tegengekomen. Harriet was een dik uur later vertrokken, maar haalde ons al na 14 km in, bij het tweede dorpje  Wamba. 

Om in Wamba te komen moeten wij weer een heel stuk afdalen, en dan zie ik het dorpje liggen. Wij komen over twee bruggetjes waar ik een foto van wil make, en als ik om kijk zie ik hazewind Harriet al aan komen. Wat een tempo heeft zij er in, en dan zal je denken... Ja maar die mankeert niets. Maar ook zij heeft zo haar problemen. 

In Wamba gaan wij uiteraard op zoek naar een bar, en wij zijn er nog maar net of Harriet is er ook. 

Voordat wij verder naar onze eindbestemming Peñaflor de Hornija wandelen, brengen Marianne en ik een bezoek aan de prachtige kerk van Wamba die mozarabische en romaanse stijl is gebouwd. Natuurlijk is hij dicht, en dat is jammer want hierin bevind zich ook het 'Knekelhuis' 

Hier liggen meer dan 3.000 schedels en maken deel uit van de skeletten die in de 13e tot 18e eeuw zijn afgezet. Jammer dus dat wij hier niet naar binnen kunnen. 

Na Wamba wacht ons een stevige klim, maar als je dan boven bent, en je hebt deze klus geklaard, kijk je om en zie je beneden Wamba liggen. 

We komen weer op een plateau met eindeloze wegen, en in de verte staan de windmolens... en als je een uur gewandeld hebt staan ze nog steeds in de verte... en na twee uurtjes ook. 

Deze hele etappe worden de paden geflankeerd door één lange gloed van klaprozen, velden met klaprozen. 

En dan zijn wij eindelijk in Peñaflor de Hornija, het ligt hoog op een plateau en daar moeten wij naar toe... En het ergste is nog dat toen de zon begon te schijnen en het ineens bloedje warm werd. 

Precies om 14:00 uur zijn wij bij de Albergue Peregrinos, even bellen voor de sleutel. Wij zijn de eersten en ik heb een laag bed. 

Er is hier bijna geen bereik, dus wil het met de foto's niet zo lukken, dus of het allemaal goed overkomt is afwachten. 

Er zijn ook nieuwe video's 😊

Tot morgen