En nu zijn wij aan zet...

Er is weer heel veel gebeurt, sinds dat wij ons stukje schreven in León, en niet allemaal zo positief. Tot León ging het eigenlijk helemaal niet zo slecht. Maar het vrouwtje kwam die zaterdag met regen aan in León. En daar zijn volgens ons... Kreun en ik, ( Steun dus ) de problemen mee begonnen. Jullie moeten weten, dat de meeste pelgrims naast hun wandelschoenen, voor s'avonds alleen maar sandalen bij zich hebben. Nou en Rianne dabberde met blote voeten op die sandalen door het kletsnatte León. Kouwe en natte voeten... Bah, Kreun en Steun houden er niet van, en Rianne al helemaal niet want dat is een koukleum van heb ik jou daar.

Na de rustdag hervatte het vrouwtje haar Camino en het liep voor geen meter... natuurlijk zijn er altijd de probleempjes van Kreun en Steun.

Maar de problemen begonnen s'middags al... Rianne werd rillerig en begon te snotteren. S'avonds met het eten werd ze niet goed, en is zij met twee paracetamollekes onder de wol gekropen. De volgende dag ging het vrouwtje toch op pad, eigenwijs als zij is. Maar als ge niet kunt eten, dan bende  unne slappe dweil... Kreun. Dus toen ze in Villaris de Orbigo aan kwam, was ze blij dat ze weer in bed kon kruipen. Eigenlijk kon ze geen eten zien, maar ja ze moest wel ons vrouwtje.

Ze sliep bij El Encanto, een echte oase en het voelde een beetje als thuis. Marta de eigenaresse verzorgde Rianne of het familie was, en daarom bleef ze maar een dag langer, omdat ze ook nog eens oan de dunne  was geraakt. Marta had er voor gezorgd dat er in het plaatselijke restaurant speciaal voor de zieke Rianne gekookt werd. Ze werd in een hoekje geplaatst, net of als ze een besmettelijke ziekte had. Ze bestelde een cola want dat stopt, had zij gehoord. Maar in Spanje denken ze daar heel anders over, dus No no no geen cola maar een Aquarius met citroen.

Nee dan worde nie in de watte gelegd... maar langer dan twee nachten wilde ze niet blijven. Haha Steun, het vrouwtje was natuurlijk bang dat zij dit morgen weer zou krijgen... rijst met gekookte  ham, en daarom ging ze toch maar weer gauw verder.

Het is geen pretje Kreun... om onderweg te zijn, om dan oe eigen niet lekker te voelen. Ze leefde op cola en kocht elke dag wel een of twee bananen. Het heeft toch alles bij elkaar anderhalve week geduurd. Niet lekker, een beetje lekker, wat beter en dan weer aan de race ( oan de dunne ), en ging het weer van voren af aan tot zij zich weer lekker begon te voelen. Waar het aan gelegen heeft weten Kreun en ik niet, maar wij denken dat het lichaam protesteerde, oftewel oververmoeid. Rianne kennende zal ze dat.... noooit toe geven.

Kreun en ik weten nu, dat we die weddenschap van dat afvallen verloren hebben. Neee... dat buikje is het vrouwtje niet kwijt, want dat blubbert nog steeds wel een beetje hebben wij tweetjes gezien. Maar elke keer dat ze haar broek omhoog doet glijd die van haar billen. Hahaha... nu moet ik toch lachen Steun, want dan zeg ik "Welke billen???" Ja Kreun... ik weet het, en daarom heeft zij die riem met die gaatjes om de boel op te houden.

Die riem heeft wat afgezien, en die blijft dus ook in Santiago de Compostella. Het begin had het vrouwtje thuis al aan gestreept. En moet je nou eens kijken... Ze is haar billen kwijt, ze heeft super dunne beentjes, en een smal gezichtje... En hoe noemen ze zo iets... "Afgetraind," roepen wij in koor.

Het is ook niet niks hoor, want wij hebben met ons drietjes wel af moeten zien. 775 km... 47 dagen onderweg, waarvan 42 dagen wandelen met gemiddeld 18,5 km per dag, het is nogal wat. Drie rustdagen... eentje in Estella, eentje in Burgos en eentje in León. En twee ziekte dagen...

En maar drie regen dagen op die 775 kilometers, dat is boffen Kreun want van nattigheid houden wij niet, alhans niet in onze schoenen.

Maar wat hebben wij genoten van de vele ontmoetingen onderweg, de prachtige natuur, en van de prachtige zon opkomsten.

Rianne kreeg een stijve nek van het omkijken. Kreun en ik begrijpen dan ook de mensen niet, die daar geen oog voor hebben. Muziek op hun hoofd en gaan met die banaan... en dan dertig of veertig km per dag, om zo snel mogelijk aan te komen in Santiago.

Nee dan Rianne... die hoopte telkens maar dat zij alleen was in het bos of op de hei, zodat zij de mooiste foto's kon schieten. Rianne bleef extra treuzelen, totdat er niemand meer in haar beeld zat. Dat is toch genieten... gwoon lekker de tijd er voor nemen.

Maar wat waren wij drieën blij, dat het einde van de Camino in zicht kwam. Natuurlijk stond de allerliefste Lief van Rianne... Kitty het andere vrouwtje dus, Rianne op te wachten in Santiago de Compostella. Het leek wel of ze steeds sneller ging lopen, en langere afstanden waren ineens geen probleem meer, zo leek het althans voor Kreun en mij. "Het zit bij die tante echt tussen haar oren hoor Kreun." Jaja Steun dat is zo!!

En wat een warm welkom voor Rianne in Santiago. Ontroerend om te zien hoe die twee elkaar omhelsden, en natuurlijk was er ook schoonzus Miranda, die alles op de gevoelige plaat deed vast leggen. Het was een echt feestcomité, vanaf het moment van binnen komen. Aan alles was gedacht, en dan vooral aan het dagelijkse etappe-biertje, want dat gingen ze eerst doen. En natuurlijk ook nog een Ansjovis hapje voor Rianne, want dan is het pas af voor haar. 

En toen gingen wij naar het appartement, waar Kitty en Miranda verblijven. Rianne mag op de bank slapen, en Wij... Kreun en Steun, mogen nu mooi bij haar onder de bank. Een lekker warm plekje, dat hebben wij wel verdiend na alle ontberingen.

Kitty en Miranda waren al drie dagen, s'avonds bij de monniken van San Francisco wezen eten, en natuurlijk ging Rianne de eerste avond met hun mee. Nee wij mochten niet, wij bleven lekker thuis.

Op zaterdag gingen ze de stad in, en wij mochten nu wel mee. Vind je dat gek Kreun? Ikke nie in ieder geval... Zonder ons kan ze geen stap zetten, want aan  die zondagse schoentjes zal ze weer echt moeten wennen. Wij zijn lekker een beetje aan het dollen geweest op het Obradoiro-plein bij de Kathedraal.

Want wij hebben het echt getroffen met het weer, met onze binnenkomst op vrijdag. Zaterdag was nog een mooie dag, maar zondag was nat en maandag nog natter. Op dinsdag gaan wij er weer op uit, weer of geen weer. Rianne en wij tweetjes zijn gewend om buiten te zijn, en nu binnen zitten. Nee, dat is niets voor ons. Want wij hebben een tapas bar ontdekt, en daar moeten wij toch echt nog een keer heen voordat wij weer naar huis gaan.

Rianne heeft vanmorgen haar Compostella opgehaald. Dat is een officiëel bewijs in het latijn, dat zij in Santiago is aangekomen. Om 08:00 uur gaat het pelgrims-kantoor open, en Rianne was er om 09:15 uur en had nummertje 299... Daarop is zij nog even naar de Huiskamer van de Lage Landen gegaan, die in hetzelfde gebouw zit. Ze moest nu toch een tweetal uurtjes wachten, voordat zij aan de beurt was.

Hier worden Nederlandse en Belgiesche Pelgrims Hartelijk ontvangen, en kun je je verhaal kwijt bij een lekker bakje koffie. Hier hangt ook een heel mooi kleed aan de muur, wat de Camino voorsteld.

Een Tekst die hier bij hoort en heel toepasselijk is, ook voor mijn Camino.

Nooit heb ik zoveel gedacht... heb ik zo geleefd... ben ik zoveel mezelf geweest. Als ik het mag zeggen, als tijdens mijn reizen die ik in mijn eentje maakte te voet.

Nou Kreun... nou zeg het eens Steun.  Het zit er op... Wij tweetjes hebben het toch maar mooi voor elkaar gekregen, en hebben Rianne een mooie Camino gegeven. Er zal nog wel een vervolg op komen, dat zit er dik in. Maar nu even niet...