Peerkepad (3)...van Urmond naar Susteren 16,6 km

Wat ik gisteren al zei... Janine legde mij in de watten. Ze heeft heerlijk gekookt voor mij terwijl ik van pampus lag op de sofa in haar prieeltje. Daarna heerlijk bij gekletst tot het tijd was om te gaan slapen.

Daar kwam weinig van terecht want zij woont in Geleen met DSM zowat in haar achtertuin, dus was daar een constante gebrom van bedrijvigheid. Eerst een raam dicht daarna de andere en dat met die warmte. Vannacht zeker drie keer naar beneden naar het toilet, wat zeker aan het vele water, thee koffie en bier heeft gelegen. De leidingen zijn weer goed doorgespoeld... dat is zeker.

Vandaag zet Janine mij weer af waar ik gisteren gebleven was.

Het is heerlijk wandelen langs de Maas, die ik nu niet bij Berg aan de Maas oversteek naar België. Vanaf hier begint mijn alternatief Peerkepad richting Roermond. De temperatuur is om 08:00 uur al 19 graden, het voelt haast koud aan vergeleken met gisteren middag, maar van mij mag het zo blijven.

Ik schreef gisteren dat ik zo geniet van de ontmoetingen onderweg. Zo kom ik bij Kasteel Obbicht wat er prachtig en goed onderhouden bij ligt. Een oud baasje is hier aan het schilderen, en als ik aan hem vraag of het kasteel bewoond word beaamt hij dat. Het krasse baasje van 85 jaar verteld dat de bewoonster dit jaar honderd wordt en nog steeds hier woont.

Hij gaat nu de pilaren schilderen bij de poort, was al weer negen jaar geleden vertelde hij mij, en ter info "verf van Remmers" want dat is de beste verf die er is.

Rond negenen kom ik bij een kerktoren waar de klok op 10:10 uur staat. Hier is een bankje en eet even een boterham, en is er ook tijd om aan het Blog te werken van vandaag. Dat doe ik grotendeels onderweg tijdens een pauze... Als ik een uurtje later verder ga is het tien over tien!!

Er wacht mij een taai stuk met lange saaie fietspaden langs een weg. Ik moet het Juliana kanaal over en de A2 onderdoor. Lange paden zonder schaduw maken het zwaar want de temperatuur is inmiddels opgelopen naar 26 graden.

Ik kom bij een oprijlaan en zie een bord staan.

Ik sla deze oprijlaan in en het wordt dus weer een hele andere route, maar ik ben benieuwd wat voor kasteel mijn werkgever heeft gerestaureerd. Als ik bij het kasteel aan kom staat de beheerder met twee werknemers van VDL te praten. Ik vraag of het kasteel te bezoeken is... Ik weet natuurlijk dat dit niet het geval is, maar... als werknemer van VDL meen je natuurlijk weer meer rechten te hebben.  De twee werknemers nemen afscheid en de beheerder vraagt, "kom even koffie drinken" en loopt naar binnen. Dan ga ik even foto's maken zeg ik tegen hem... want hier kom je anders nooit!

Als ik terug kom staat mijn koffie en Limburgse vlaai voor mij klaar...

Ik maak kennis met Bartho en Annet van der Heijden die namens de VDL groep Kasteel Wolfrath exploiteren. Het is weer een leuk en bijzonder intermezzo waar ik als Pelgrim dankbaar van geniet. Als ik mijn koffie met vlaai op heb ga ik weer verder en neem hartelijk afscheid van Bartho en Annet.

Via de Eikenlaan verlaat ik dit kasteel en wandel weer naar de oorspronkelijke route. Vanaf hier is het nog 2,5 km naar Susteren waar ik zo rond 12:00 uur aan kom.

Ik hoop hier te kunnen lunchen. Maar net als gisteren is het ook hier compleet uitgestorven wat terrasjes betreft. Er is één terrasje maar dat ligt in de volle zon en heeft oncomfortabele stoelen, dus ga ik verder naar een 2,5 km verder gelegen koffiehuis.

Hier heb ik om 15:00 uur afgesproken met Inge (Schrijfels van mij) een mede Blogster op WordPress, bij Koffiehuis & Brasserie 'Het IJzeren Bos'. Ik ben er om 12:30 uur lekker bijtijds dus, geeft niet. Na zo'n zware dag als gisteren is dat meer dan verdiend maak ik mijzelf wijs. Het is erg druk en heb ook niet gereserveerd, maar binnen is er een plekje voor mij en het is er aangenaam koel, en hier gebruik ik mijn lunch.

Anderhalf uur later is er ook een tafeltje buiten vrij gemaakt, en hier wacht ik op Inge, die ik nog nooit eerder ontmoet heb en ook niet weet hoe zij er uit ziet. Ik weet dat zij bij Sittard over de grens woont, en als er dan een auto aan komt rijden met Duits kenteken vermoed ik dat dit Inge zal zijn... Mijn vermoeden is juist.

Er is gespreksstof genoeg en de tijd vliegt om. Inge moet naar huis om te koken en ik moet nog 1,5 wandelen naar mijn B&B.

Het is een leuke Brasserie dus reserveer ik een tafeltje voor vanavond. Als ik bij de B&B kom en ze horen waar ik ga eten, mag ik de fiets lenen. Geweldig toch!

Het was een mooie wandeldag met bijzondere ontmoetingen.

Tot morgen...