En Nou Wij...

Wat waren wij blij toen het vrouwtje eindelijk op pad kon. Al weken van te voren was zij al klaar om te gaan, en stond de backpack al gepakt en gezakt klaar. En ons tweetjes heeft zij nog eens heerlijk verwend.... Nou Ja niet zelf dan, want daar had zij geen zin in. De schoenmaker van shoeshiners moest er aan te pas komen, voor een nieuwe onderkant, en bovenop een heerlijke bijenwas, omdat wij dat zo lekker vinden. Nu kunnen wij er tegen aan, en hopen we... dat wij met zun drietjes tegen alle weersinvloeden beschermt zijn.

Op 25 augustus konden wij eindelijk op reis met de Flixbus. De twee vrouwtjes van Camino Comfort, en onze grote vriend Paio, en natuurlijk Kitty... brachten ons weg... Nou ja, Rianne dus want dat Kreun en Steun er bij zijn is vanzelfsprekend.

Het was een hete dag toen wij gingen Puff Pfff, wij waren nog niet weg en we zweten ons al kapot. In de bus zitten was geen pretje voor het vrouwtje, maar wel voor ons. Rianne deed in de bus meteen haar schoenen uit, en kregen wij de volledige vrijheid.

Maar ze deed ook haar sokken uit ... en dat had die Italiaanse chauffeur gezien, en dat mocht van hem niet. Helemaal  niet eerlijk vonden wij, hij mat met twee maten, want er waren van die onverzorgde snotjong op slippers en dat mocht dan wel. Die stinken zeker niet... hij moest eens weten hoe goed ons vrouwtje haar voeten verzorgd, en hoe lekker ze ruiken.

En dan gaat zij op pad... dit lied is heel toepasselijk De Reiziger

Voor Rianne is deze Camino een bezinningstocht, en wij zijn er voor de nodige ondersteuning. Zij doet het op haar wilskracht... Kreun en ik... Steun dus, zetten alles op alles om voor haar dit mogelijk te maken. 

Dat van die bezinning snappen wij nog wel... maar ze denkt ook nog eens dat zij over zeven weken haar buikje kwijt is. En gé geleufd dá Kreun Hahaha, laat mij niet lachen. Nou ja, misschien dan... want het begin is er al na een week op de Camino. Niet dat je het ziet hoor, maar het vrouwtje heeft een riem op de groei gekocht .

En ja hoor... ze heeft hem al een gaatje moeten aanhalen.

Hoe zijn Kreun en Steun, ik dus... de eerste week doorgekomen. Je hebt ons maar weinig gehoord, wij genieten zo van de natuur, en van de vogels die hier nog in grote getalen te horen en zien zijn. En dan van die grote roofvogels die door de lucht zweven. Dan gaat Rianne ergens zitten en geniet van de stilte van de natuur, heerlijk is dat. 

Kreun en ik moeten hier wel hard werken maar eerlijk is eerlijk, zij verzorgd haar voetjes of het haar dierbaarste bezit is. Er is er maar één iemand die haar dierbaarder is, en dat is haar Kitty. Voor haar komen wij graag op het tweede plan. 

Natuurlijk gaat niet alles over rozen, want die steile paadjes over grind en losse keien, vergen nog al wat van Kreun en mij. Normaal is Kreun diegene die de boel bij elkaar kreunt, maar ik kan er nu ook wat van. Het maakt de rolverdeling wat ingewikkelder, maar dat is van minder belang.

Wat ook fijn is... en Rianne doet dit alleen als er niemand in de buurt, zij zet de muziek aan. Niet via de oortjes want dan horen wij niets, maar gewoon over de luidspreker. In het weidse alleen op de wereld landschap spreid zij haar armen... en geniet... dankbaar dat zij dit mag mee maken. Now we are Free - Andrea Bocelli Het klinkt misschien wat theatraal, maar het vrouwtje voelt de vrijheid hier van.

Oh ja... dit willen wij ook nog even vertellen, ons vriendje Felix moest thuis blijven. Op al onze reizen op de motor door Europa was hij er bij, maar nu was er geen plaats voor hem. Wel een beetje sneu hoor vinden wij, maar hij wenst ons toch een goede reis.

Kreun en Steun, ik dus... kunnen nog uren schrijven, maar wij gaan verder... verder met genieten. 

Tot een volgend keer... Buen Camino